
Feike Zantinge is een autodidact fotograaf. Zijn fotoreis begon met urbexfotografie; verlaten gebouwen aan de rand van de samenleving. Een fascinatie voor vergankelijkheid en imperfectie. Deze beelden weerspiegelen niet alleen verval, maar roepen ook poëtische en filosofische vragen op over zingeving. Later verschoof zijn focus naar straatfotografie, waarmee hij het alledaagse leven in rauwe wijken in Nederland, België, Dublin en het Verenigd Koninkrijk vastlegt.
Van de verlaten en vervreemdende locaties van urbexfotografie naar de nabijheid van de straat tot in de huiskamer. Hier vond hij de verhalen die dichter staan bij de mens en zijn leven. Feike’s werk draait om contact – of het uitblijven ervan. Zijn foto’s nodigen uit om voorbij het oordeel te kijken. Hij legt mensen vast met respect en betrokkenheid in zowel rauwe vervreemdende als alledaagse locaties.